Mapa - Kościół San Rocco w Wenecji (Scuola di San Rocco)

Kościół San Rocco (wł. chiesa di San Rocco, pl. kościół św. Rocha) – rzymskokatolicki kościół w Wenecji w dzielnicy (sestiere) San Polo. Administracyjnie należy do Patriarchatu Wenecji. Jest kościołem rektorskim w parafii Santa Maria Gloriosa dei Frari.

Jest jednym z pięciu weneckich kościołów wotywnych, obok San Giobbe, San Sebastiano, Il Redentore i Santa Maria della Salute.

Wśród zgromadzonych w jego wnętrzu dzieł sztuki wyróżniają się obrazy Jacopa Tintoretta, przedstawiające sceny z życia patrona świątyni.

Kościół św. Rocha jest jednym z pięciu weneckich kościołów wotywnych, obok San Giobbe, San Sebastiano, Il Redentore i Santa Maria della Salute. Jest jednocześnie jedynym weneckim kościołem konfraterskim, zaprojektowanym również jako sanktuarium swego tytularnego patrona. Został zbudowany w latach 1489–1508 przez Pietra Bona dla Bractwa św. Rocha, wraz z jego siedzibą po prawej stronie fasady. Bractwo zostało założone w 1478 roku, roku zarazy, przez grupę prominentnych rodów. Pierwszą swoją siedzibę miało w kościele San Zulian, a następnie w bazylice Santa Maria Gloriosa dei Frari. Rozwijało się po przeniesieniu do Wenecji w 1485 roku z Voghery szczątków świętego, które od 1520 roku spoczywają w monumentalnym ołtarzu głównym. Obecność relikwii miała pomagać biednym i chorym, a zwłaszcza ofiarom zarazy. Wygląd pierwotnego kościoła ukazuje mapa Jacopo de’ Barbari oraz rycina Carlevarijsa. Obszernej przebudowy, wymuszonej groźbą zawalenia się konstrukcji, dokonał w 1725 roku Giovanni Antonio Scalfarotto pozostawiając z kościoła Bona tylko apsydę, boczne drzwi (przestawione) i jedno z okien. Po epidemii z lat 1575/1576 doża i Serenissima Signoria odwiedzili kościół w dniu jego patrona, aby podziękować za jego wstawiennictwo. Fasada, wzniesiona w latach 1765–1771 przez Giorgia Fossatiego i Bernardina Maccaruzziego, nawiązuje swym wyglądem do fasady scuoli.